Carmen Gómez ten 51 anos e leva seis meses preparándose para debutar no maratón, estrea para o que elixiu Coruña42. É unha dos máis de mil inscritos da proba que será o domingo, pero a única que terá que ir acompañada. Porque Carmen é invidente e Eva Babiano durante a primeira metade e Felipe López na segunda farán dos seus ollos para axudar a que chegue á meta. Non necesita máis. O resto pono ela. A tenacidade. O esforzo. A entrega. E moita cabezonería. A seis días do gran momento, o traballo xa está feito. O pasado domingo fixo a súa última tirada longa, de 21 quilómetros, como sempre polo paseo do Burgo. Despois dunha semana de relax, de soltar as pernas e cargar de comida e bebida o corpo, está preparadísima. Está entregada cento por cento á súa meta.
"O que quero é terminar o maratón o máis dignamente posible", di, pero aos poucos vaise animando. "Se o fago en catro horas daríame por satisfeita", continúa. Felipe tena que frear. "Catro horas e media", corríxelle, "fixo dúas no medio maratón, pero isto non é tan fácil como sumar dous máis dous". "É mellor poñerse un obxectivo máis fácil, que creo que vai conseguir con fartura, porque o único importante é terminar", confirma. Nesta relación, ela pon o corazón e o seu guía, a cabeza. "É que a Carmen como non a frees... pódelle o ansia. Quere comerse o mundo!", avisa Felipe. É a súa mellor virtude, pero ás veces tamén un inconveniente.
Porque ela non pode ir mirando o reloxo para saber os ritmos, algo esencial nunha proba de resistencia pura como é o maratón na que o primordial para chegar á meta e non claudicar no intento en non pasarse. Calquera maratoniano sabe que equivocarse nisto pode ser garrafal. Será unha das funcións dos seus guías. Sobre todo contela no arranque. "Pero tamén temos que ler as súas sensacións. Porque non lle gusta molestar e nunca pide nada, así que tes que adiviñar que necesita en cada momento", comenta López. Por iso tentaron coñecerse á perfección no tempo que levan xuntos, un matrimonio deportivo de seis meses.
Se a Carmen non lle gusta pedir axuda pode ser porque está afeita a non necesitala. Ela é completamente autónoma no seu día a día. Vive soa. Traballa nun kiosko da ONCE. Colle o autobus para ir adestrar. Fáltalle un sentido, pero os outros lle funcionan o dobre. A Felipe non lle deixan de asombrar algúns dos seus súper poderes. Por exemplo, coñécese de corrida o circuíto do Burgo, o elixido para adestrar porque ten unhas beirarrúas máis anchas, importante porque eles sempre teñen que ir de dúas en dúas. Pode dicir, en todo momento, en que sección do paseo está. Sabe, só polo son, se a marea está baixa ou alta. E engade unha orientación temporal case perfecta. Pairan cada medio hora a beber e ela pode equivocarse só por uns minutos.
E é que as carreiras se poden sentir sen a necesidade de velas. "A min gústame moito o ambiente que hai antes. Co speaker, cos nervios que se notan, coa xente que me saúda e anima... Vívese intensamente", recoñece. E tamén goza, ou non, do circuíto segundo por onde pase. O de Coruña42, que coñece porque é moi similar ao de Coruña21 que xa fixo en febreiro, ten un punto negro, a zona de Oza, porque hai moita industria e os cheiros son demasiado intensos para ela. "A miña zona preferida é a do paseo marítimo pola Torre de Hércules. Encántame escoitar o mar, cheiralo, as gaivotas... mesmo cando cortan a herba. O Milenium tampouco está mal, pero hai máis costas", confesa.
Pero xa non lle ten medo a nada. "Ao principio, cando empecei a adestrar o maratón, pensaba sobre todo no famoso muro. Pero hai que facelo e deixar de pensar niso. Porque se outros poden, por que non vou poder eu?", anímase. Os duros adestramentos preparáronlle para todo. "Cando empezou, o seu ritmo era de 6:50 o quilómetros. Fixámonos baixalo a seis. O pasado domingo foi capaz de acabar a 5:30. A súa evolución e melloría son notables", certifica o guía. Iso na parte física. A mental é outra cousa: "Leva nerviosa un mes e non se quita o maratón da cabeza. Pregúntame todo o intre se creo que o vai a facer ben. E eu dígolle que claro que está preparada. Pero non hai que obsesionarse". Primeiro, a meta de María Pita. Despois outras virán. Como Nova York. "Non che digo que non", ri Carmen. "Si, ti dálle ideas", chancea Felipe.